Hayattaki en büyük yoldaşımızdır yalnızlık… Ondan ayrılmak, kopmak istersiniz ama yapamazsınız. Siz ne kadar bırakmak istesenizde o sizi bırakmaz zaten. Sürekli yanıbaşınızdadır, gözlerinizdedir, içinizdedir. İnsanın içine bir virüs gibi yerleşen, kök salan şey. İnsanı tüketen, yiyip bitiren günden güne. Belki insanı ayakta tutan daldır. Gölgeniz gibi takip eder sizi ordan oraya…

Gece olur. Yıldızlar düşer karanlık gecelere. Beraber seydersiniz yıldızları. Dilek tutarsınız kayan yıldızların arkasından. Zaman akıp gider. Beraber beklersiniz güneşin doğuşunu. Belki güzel belki hayatınızdan gidecek bir günü daha beraber beklersiniz.

Yalnızlık hayatın cilvelerinden, darbelerinden, kazandırdıklarından, kaybettirdiklerinden kaçıştır. Bir kapanıştır kendi içine. Etrafınızdaki herkesle, herşeyle bağlantıları kopartmaktır. Kimi zaman acı çekmemek için susmaktır, konuşmamaktır.

Bazıları için yaşam tarzından ibarettir aşk. Alışkanlık olmuştur hayatında. Onsuz güne başlayamaz. Onsuz sokağa çıkamaz. Onsuz yemek yiyemez. Yatağa başını koyunca, onsuz uykuya kendini teslim edemez.

Yalnızlık öyle ürkütür ki insanı kendiyle başbaşa kaldığında, karanlık her yanı sarıp da sessizliğin ayak sesleri odayı arşınlamaya başladığında… Öyle tüketir ki insanı, bir yudum sevgiye hasret bırakır.

Yalnızlık payşaşılmaz, paylaşılırsa yalnızlık olmaz.

Kimi yalnızlığıyla aşkı yaşar, kimi de aşkıyla aşkını, hayatını yaşar. Bu yazıklarmız, okuduklarımız, yaşadıklarımızın hepsini aşk içinde yazamaz mıyız ?

Aşk ve yalnızlık aynı şey değil midir ?